Όταν ο Ντάνι ήταν μωρό, η μητέρα του σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Καταβεβλημένος από τη θλίψη, ο πατέρας του Στιβ αγόρασε ένα σπίτι στη μέση του πουθενά και κλείδωσε τον Ντάνι μέσα, λέγοντάς του ότι ο κόσμος έξω ήταν γεμάτος τέρατα που περίμεναν να τον πάρουν μακριά. Όπως πήραν και τη μητέρα του.

Ο Στιβ πίστευε ότι είχε κάνει το σωστό, μεγαλώνοντας τον Ντάνι με ασφάλεια και ζεστασιά, μακριά από δολοφόνους και πολέμους και ναρκωτικά και κακές κυβερνήσεις και αντιπαλότητες. Για δεκαοκτώ χρόνια έμεναν μέσα, άκουγαν δίσκους του Μπένι Γκούντμαν και έβλεπαν παλιές ταινίες χωρίς θλιβερό τέλος. Και έτσι μεγάλωσε ο Ντάνι. Ήταν το μόνο που ήξερε.

Και ήταν ευτυχισμένος.

Αλλά όταν ο Ντάνι γίνεται δεκαοχτώ ετών, όλος του ο κόσμος - όλα όσα ήξερε ποτέ - εκρήγνυται σε μια στιγμή και πρέπει να συμβιβαστεί με έναν νέο κόσμο που δεν ήξερε ποτέ ότι υπήρχε. Ο Ντάνι μεταφέρεται για να ζήσει με την καλοπροαίρετη αλλά αγχωμένη θεία του Σου και τον ξάδερφό του Άαρον και βρίσκει το πραγματικό τέρας - αυτό που σκότωσε τη μητέρα του.

Αυτό είναι το αρχικό στήσιμο μιας ιστορίας ενηλικίωσης που δε μοιάζει με καμία άλλη, από τους παραγωγούς του End of the F***ing World. Μια ιστορία για το πώς βγαίνεις με δειλό βηματισμό σε έναν κόσμο που δεν ήξερες ποτέ ότι υπάρχει. Για οικογένειες που σε καταπνίγουν θέλοντας να σε προστατέψουν. Και για την προσαρμογή με μια πραγματικότητα σκληρή – αλλά τουλάχιστον, αληθινή.

Για το «Somewhere Boy», που έρχεται στο Cinobo με 2 επεισόδια κάθε Δευτέρα, διαβάζουμε όσα έχει να εξηγήσει ο συν-δημιουργός και σεναριογράφος Πιτ Τζάκσον. Εκείνος που μπορεί καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, να μας ξεναγήσει στο παρασκήνιο μιας σειράς που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο.

Θα μπορούσες να μιλήσεις για την ιστορία;

Η μητέρα του Ντάνι (Λιούς Γκρίμπεν) σκοτώθηκε όταν ήταν μωρό και ο πατέρας του Στιβ (Ρόρι Κίναν) υπέστη νευρικό κλονισμό - ήθελε να απομακρύνει το αγόρι του από τις επιρροές του κόσμου τον οποίον θεωρούσε φρικτό. Αγόρασε ένα σπίτι στη μέση του πουθενά και δημιούργησε έναν όμορφο κόσμο μέσα στο σπίτι όπου ο γιος του μπορούσε να μεγαλώσει.

Όταν ο Ντάνι μεγαλώνει αρκετά ώστε να αρχίσει να κάνει ερωτήσεις, ο Στιβ πρέπει να δημιουργήσει λόγους για τους οποίους ο Ντάνι δεν μπορεί να βγει έξω και αναπτύσσει μια ιστορία με τέρατα που περιφέρονται στον έξω κόσμο. Όταν ο Ντάνι γίνεται 18 ετών, ο πατέρας του πεθαίνει και ο Ντάνι σύρεται έξω από το σπίτι σε έναν κόσμο που δεν ήξερε ποτέ ότι υπήρχε.

Στεγάζεται με την πολύπαθη, αγχωμένη θεία του Σου (Λίσα ΜακΓκρίλις) και τον ξάδερφό του Άαρον (Σάμιουελ Μπότομλι), ο οποίος είναι στην ίδια ηλικία αλλά έχει μεγαλώσει πολύ στον σύγχρονο κόσμο. Τα δύο αγόρια κάνουν τα πρώτα τους διστακτικά βήματα στον κόσμο μαζί.


Από πού προήλθε ο τίτλος του «Somewhere Boy»;

Περάσαμε από μια μακρά διαδικασία, προτείνοντας εκατοντάδες εναλλακτικές λύσεις για τον τίτλο εργασίας μας, «The Birth of Daniel F Harris», ο οποίος πάντα γνωρίζαμε ότι ήταν λίγο βαρύγδουπος. Ο τίτλος «Somewhere Boy» μας φάνηκε σωστός. Ο Ντάνι δεν είναι από κάπου, δεν είναι από μια συγκεκριμένη τοποθεσία ή έναν συγκεκριμένο κόσμο ή μια συγκεκριμένη εποχή. Είναι απλά από... Κάπου!

 Πώς σκέφτηκες την ιδέα;

Ο πατέρας μου είχε ένα πικάπ Technics Mk 1 που αγόρασε το 1972 και είχε την τιμητική του στο σαλόνι όταν μεγάλωνα - καθόμασταν μαζί και ακούγαμε δίσκους σε αυτό. Πριν από μερικά χρόνια, το ξέθαψα από το γκαράζ του και άρχισα να ακούω τους ίδιους δίσκους στο ίδιο πικάπ με τον γιο μου. Αυτό με έκανε να σκεφτώ αυτούς τους ασφαλείς κόσμους που δημιουργείς για τα παιδιά σου, το πώς θέλεις να συνεχίσουν και όμως ποτέ δεν το κάνουν, επειδή οι πολυπλοκότητες του πραγματικού κόσμου έρχονται με τη σειρά τους καθώς μεγαλώνουν.

Τι θα γινόταν αν κάνατε ό,τι μπορούσατε για να αποτρέψετε αυτές τις ασφαλείς μικρές φαντασιώσεις από το να τελειώσουν; Και τι θα συνέβαινε αν ένας πατέρας το παρατραβούσε αυτό; Η σειρά λειτουργεί ως ένα είδος προειδοποιητικού παραμυθιού.


Ως πατέρας, υπήρξε κάθαρση στο να γράψεις για τους φόβους σου με αυτόν τον τρόπο;

Ναι, απόλυτα. Είναι ένα είδος αλληγορίας για την ενηλικίωση: μεγαλώνεις σε έναν ασφαλή κόσμο που δημιουργούν οι γονείς σου, και μετά πρέπει να βγεις μόνος σου. Είναι δύσκολο και τρομακτικό, αλλά επιβιώνεις και οι άνθρωποι προσαρμόζονται. Σε μια σειρά που φαινομενικά μιλάει για τέρατα, θέλαμε πραγματικά να εξερευνήσουμε το γεγονός ότι δεν υπάρχουν τέρατα. Θα ήταν ωραίο αν υπήρχαν και ο κόσμος ήταν απλός και δυαδικός, καλός και κακός, αλλά αντ' αυτού πρόκειται για περίπλοκους, προβληματισμένους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο δυνατό. Όλοι είναι μια μάζα αντιφάσεων, όλοι είναι ελαττωματικοί, λαμπροί και τρομεροί.

Αυτή η πολυπλοκότητα είναι απείρως πιο πλούσια και πιο ικανοποιητική, αν την αγκαλιάσεις και δεν τη φοβηθείς. Αυτό είναι κάτι που ο πατέρας στην παράστασή μας (ο Στιβ) δεν μπορεί να κάνει. Πράγμα που σημαίνει ότι οι προσπάθειές του να κρατήσει τον γιο του «ασφαλή» μετατρέπονται σε φυλάκιση και συναισθηματική κακοποίηση.

Ανησύχησες μήπως ο κόσμος δεν πίστευε την υπόθεση της ιστορίας;

Οι άνθρωποι μπορούν να γλιστρήσουν μέσα από τις ρωγμές του κοινωνικού πλέγματος, ιδίως αν αποφεύγεις τα social media ή οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο. Από ένα είδος ηθικής άποψης όμως, μπορεί κάποιος να αντέξει να το κάνει; Υπάρχουν ιστορίες ανθρώπων που φυλακίζονται από γονείς ή φροντιστές, αλλά η κακοποίηση είναι πάντα στο προσκήνιο. Κι αν ήταν μια πράξη αγάπης που πήγε στραβά; Αν ο πυρήνας αυτού που πιστεύουν είναι καλός, τότε πόσο κακό είναι διατεθειμένοι να κάνουν για να προστατεύσουν αυτό το καλό;

Τι ερωτήσεις έκανες κατά τη διάρκεια της έρευνας;

Ήταν ενδιαφέρον να μιλήσω με κοινωνικούς λειτουργούς και με ανθρώπους που είχαν εγκαταλείψει αιρέσεις. Αν μεγαλώσεις με μια πραγματικότητα που σου παρουσιάζεται και δεν την αμφισβητείς, πόσο δύσκολο είναι να αποπρογραμματιστείς; Ακόμα και όταν αντιμετωπίζεις την αλήθεια, εξακολουθεί να είναι δύσκολο.
Ο Ντάνι σχεδόν προσαρμόζει τον κόσμο ώστε να ταιριάζει στην αφήγηση που δημιούργησε ο πατέρας του, ώστε να μην αποδεχτεί ότι ο πατέρας του του είπε ψέματα. Αυτό ισχύει γι' αυτόν και για τους ανθρώπους που φεύγουν από αιρέσεις, και ισχύει για τους γιους και τους πατεράδες. Κάποια στιγμή, πρέπει να αποδεχτείς ότι ο μπαμπάς σου είναι ελαττωματικός, είναι ένας άνθρωπος και όχι ένας υπερήρωας.

Οι επιλογές του soundtrack είναι πάντα απροσδόκητες. Τι επεδίωκες;

Το να μπορέσουμε να φέρουμε τη ζεστασιά της παλιάς μουσικής που ακούει ο Ντάνι στον σύγχρονο κόσμο δημιουργεί μια ωραία αντιπαράθεση: τι θα σήμαινε η σύγχρονη μουσική για ένα αγόρι που δεν έχει βιώσει στο παρελθόν καμία από αυτές τις επιθέσεις θορύβου και χάους. Ο συνθέτης μας, Πολ Χάσλινγκερ, το κατάλαβε απόλυτα: επειδή οι κόσμοι του Ντάνι και του Άαρον είναι τόσο διαφορετικοί, θα μπορούσαμε σχεδόν να αντικατοπτρίσουμε με τη μουσική τι συμβαίνει στις ζωές τους.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη πτυχή των γυρισμάτων;

Τα γυρίσματα κατά τη διάρκεια του COVID παρουσίασαν τα δικά τους προβλήματα, αλλά η παραγωγή ήταν καταπληκτική, κρατώντας τους πάντες ασφαλείς και διασφαλίζοντας ότι όλοι ακολουθούσαν τα πρωτόκολλα. Πρόκειται επίσης για μια σειρά όπου οι άνθρωποι δεν λένε αυτό που σκέφτονται - είναι όλα συναισθήματα, αποχρώσεις και υπονοούμενα. Ευτυχώς όλοι το κατάλαβαν αυτό πλήρως, χτίζοντας πάνω σε αυτό και βρίσκοντας τα δικά τους στρώματα και βάθος. Θα πάρω όλα τα εύσημα του κόσμου γι' αυτό, αλλά δεν το έβαλα εγώ εκεί μέσα! Η ελπίδα είναι να είναι καλύτερο από ό,τι το φανταζόμουν, και σε αυτή την περίπτωση ήταν.
Ήταν φοβερό το να παρακολουθώ την πρώτη ημέρα των γυρισμάτων και να συνειδητοποιώ ότι οι ερμηνείες των χαρακτήρων τους είναι απείρως καλύτερες από αυτές που έπαιζα στο μυαλό μου καθώς το έγραφα. Στη συνέχεια, αργότερα, βλέποντας τα στιγμιότυπα και συνειδητοποιώντας πώς χρησιμοποίησαν παλιούς φακούς για το εσωτερικό του σπιτιού για να δημιουργήσουν μια ζεστή, κοκκώδη κινηματογραφική ποιότητα σε σύγκριση με το πιο σκληρό εξωτερικό. Ήταν συναρπαστικό.

Έχεις ιδέες για άλλη σεζόν;

Ναι, το ταξίδι του Ντάνι μόλις αρχίζει. Δεν έχει λυθεί τίποτα, δεν έχει «λυθεί», είναι ακόμα ένα αγόρι που βρίσκεται σε αντίθεση με τον κόσμο και θα πρέπει να προσπαθήσει να βρει τη θέση του σε αυτόν. Έχουμε πολλές ιδέες.